Op wandelafstand (900 meter) van de Gredas de Bolnuevo vinden we de Torre de los Caballos. 

Tussen de 16de en 18de eeuw vielen de Berberpiraten regelmatig de Spaanse Costas aan. Ze kozen natuurlijke havens uit waar ze ongezien konden aanmeren. Hiervoor gebruikten ze ondiepe schepen en speciale zeilboten. Hun aanvallen vonden meestal plaats in de vroege ochtenduren zodat ze de lokale bevolking konden verrassen in hun slaap. Ze beroofden de inwoners van hun vee en goederen of kidnapten de boeren en vissers die later als slaven verkocht werden. De constante plunderingen maakten dat de inwoners nog armer werden en voortdurend in angst leefden. Om de bevolking te beschermen creëerde men een netwerk van torens rond de kust die de bevolking dienden te waarschuwen bij dreigingen van buitenaf. Overdag waarschuwden de soldaten de bevolking met rooksignalen, ’s nachts gebeurde dit met vuur. 

In en rond de baai van Mazarrón zijn diverse verdedigingstorens te zien waaronder la Torre de los Caballos, la Torre Vieja del Puerto, la Torre de Santa Isabel en deze van La Azohia. Meer landinwaarts hield la Torre del Molinete de communicatie met de kust in stand. De torens hebben verschillende vormen: cilindervormig, vierkant en zelfs zeshoekig. 

Binnen is de toren opgedeeld in twee verdiepingen met helemaal bovenaan een terras.  Hoewel het vroeger anders was gaan we de dag van vandaag de torens binnen op het niveau van de straat. Vroeger was de ingang op de tweede verdieping via een touwladder. Deze touwladder kon gemakkelijk verwijderd worden om zo de toegang voor de vijand onmogelijk of toch ten minste moeilijker te maken. Het gelijkvloers diende meestal als wateropslagplaats terwijl de eerste verdieping dienst deed als opslagruimte en huisvesting voor de soldaten. Ongeveer in het midden van de 16de eeuw werd Mazarrón onafhankelijk van Lorca en kreeg het de titel van “stad”. De bevolking leefde van de mijnbouw, zoutmijnen, landbouw en visserij.